Observatie
Vandaag hebben we afgesproken dat we het wat minder vrij zouden laten. Op vier plaatsen in het atelier is een "kleurhoek" ingericht. De lichtbak voor rood, de spiegels voor wit, een groot vel papier op de grond voor blauw en een grote tafel voor bruin. Zo hebben we van alle kleursoorten iets.
In de kring in het atelier liggen wat werkstukken van de kinderen die ze maandag gemaakt hebben en aan de muur hangt het grote krijtwerkstuk. De kinderen reageren daar meteen op:"dat heb ik gemaakt en dat is van mij".
Met elkaar praten we na over wat ze gedaan hebben en dan vertelt Hanneke dat we vandaag niet meer alles door elkaar gaan doen maar met de kleuren gaan werken. Ze mogen uit hun doos zoeken wat ze in de verschillende hoeken vinden passen. Als daar niet echt iets is mogen ze ook in het atelier zelf gaan zoeken.
De kinderen gaan allemaal aan de gang waarbij de een uitgebreid uit zijn doos pakt en een ander meer de aantrekkelijke dingen uit het atelier opzoekt.
Zonder enig plan leggen ze alles op grote hopen neer. Af en toe moet er een keuze gemaakt worden zoals Benjamin met zijn veer: "Is dit nu wit of bruin?"Het komt uiteindelijk bij bruin.
Na zo een tijdje bezig geweest te zijn mogen de kinderen bij een kleur gaan staan die hen het meest aanspreekt.
We hebben afgesproken dat ik bij wit ga staan.
Ik vraag de kinderen wat ze voor dingen neergelegd hebben en waarom? Dit gesprekje komt moeilijk op gang. Ze vertellen wel wat ze neergelegd hebben maar waarom? Omdat het wit is.
In een hoekje van de tafel zit Jango. Tijdens het verzamelen heeft hij een stuk piepschuim neerglegd en is dat aan het verkruimelen. Hier bleef hij toen en ook nu de hele tijd mee doorgaan. Ook op mijn vraag mee te helpen schilderijen te maken reageert hij amper. Later op de ochtend vertelt hij dat het een wit kasteel is met veel stukjes muur eraf.
Aan de kinderen heb ik gevraagd om de witte dingen zo bij elkaar te leggen dat het bij elkaar past. Ik denk dat het te onoverzichtelijk was want om mij een plezier te doen verlegden ze wel wat maar veel was het niet.
Pas toen ik vroeg of ze ook een schilderij konden maken en de vierkante spiegel hiervoor klaar legde begon er wat te gebeuren.
Ze legden nu zorgvuldig dingen er op neer waardoor het een geheel werd. Toen we later de foto bekeken ontdekten we dat er meer wit te zien was dan we neerglegd hadden: "Je ziet ook het dak!"
Jitte en Isis maken nu op een grote taartkleed een eigen compositie. Met witte klei worden dingen aan elkaar vastgemaakt.
Jasper en Mink gaan wit tekenen met kleurpotlood, bordkrijt en wasco. "Ik maak een ei". zegt Jasper en ontdekt dat dat het beste gaat met bord krijt. Als hij met wasco verder wil geeft dat wat zwart af. Als zijn tekening klaar is vertelt hij:"Dit is een wit ei, dat ligt in vies water en dat zijn schone wolken" (het wascokrijtje gaf daar niet meer af)
Elma
Reflectie
Dit keer hadden we een strakkere opdracht voor de kinderen,: sorteer op kleur en later: leg het zo bij elkaar dat je het bij elkaar vindt passen.
Het bleek dat de kinderen daar voor het grootste deel nog helemaal niet aan toe waren. Er werd heel intuïtief gewerkt door de meeste kinderen.
Van mezelf merkte ik dat ik zelf vaak te grote stappen wilde nemen, de kinderen niet de kans gaf om het op hun manier te doen omdat ik zelf al een beeld voor ogen had waarvan ik dacht hoe het moest worden.
In ons nagesprek bleek dat de anderen zich daar toch ook in vergist hadden.
Toch terugkijkend op wat er gebeurd is denk ik dat zowel de kinderen als ikzelf er veel aangehad hebben en er zijn bij mij ook hele mooie "schilderijen" in het wit gemaakt.
We zullen niet moeten verwachten dat als we de ene dag een goed gevoel hebben het de volgende dag hetzelfde gaat gebeuren. Het kan wel heel anders gaan, maar dat kan net zo waardevol zijn.
Voor maandag hebben we afgesproken dat we ze zullen uitdagen met de dingen die nog zijn blijven liggen van woensdag, waaraan weer nieuwe elementen toegevoegd zijn.
Wat me verder nog opviel was dat veel kinderen wel op hun doos afliepen en daar dingen uithaalden die bij de kleuren pasten, maar dat ze het nog veel leuker vonden om in het atelier zelf op zoek te gaan.
Bij het opruimen hadden ze ook lang niet altijd de behoefte om hun spullen weer terug in hun doos te leggen. ze namen er als het ware afstand van.
Elma
wit
12 september 2007
