Observatie
Op de grond van het atelier ligt een heel groot stuk papier.
Alle 29 kinderen hurken rond het witte vel: 'Oh, dat is groot!'
Er ligt pastelkrijt klaar. Eerst tekenen de kinderen alleen langs de randen maar al gauw wagen een aantal zich midden op het papier. Je kunt het krijt ook uitvegen; dan komt het op je handen en kun je er weer mee tekenen. Je kunt ook meteen je handen kleuren met verschillende krijtjes zodat je hele mooie kleuren krijgt.
De kinderen hebben het zo druk dat ze geen tijd hebben voor ons voorstel om dingen op het papier te leggen.
Er wordt getekend en geveegd en in de vieze handen geklapt zodat er weer gekleurde krijtwolkjes naar beneden dwarrelen.
Aan het eind van de ochtend is alles en iedereen bedekt met een ragfijn laagje krijtstof.
Op de spiegel ligt een streepje scheerschuim; lekker met je handen voelen aan het witte schuim, met je handen heen en weer bewegen en met je handen sporen en afdrukken maken.
Op een gegeven moment is het schuim op. De kinderen vragen zich niet af waar het gebleven is; ze willen gewoon nieuwe.
Ilse en Melanie maken een witte compositie in het schuim. Eline vraagt wat ze aan het doen zijn. 'Wij zijn allemaal met wit.' 'Oh, dat doe ik ook.' Met z'n drieën knippen ze heel veel kleine witte draadjes en stukjes stof af. Af en toe wordt er iets op de spiegel gelegd maar het meeste blijft liggen in de bak met stofjes.
'Hè, ik dacht dat het wit was.' roept Jango verwonderd als hij een blauw plopje uit de spuitbus krijgt. 'Dan moet je gewoon met je handen, dan wordt het vanzelf wit' weten de anderen.
Damian wil zijn draad ophangen (een stuk touw met een klein ijzerdraadje er omheen). Het prikbord blijkt een goede plek. Ook de draden van Jasper wil hij wel ophangen.
Er ontstaan verschillende composities met touw, blauwe wol en punaises waar verschillende jongens aan werken, steeds met Damian als geduldig overleggend middelpunt.
Hanneke
Reflectie
Iedere keer verloopt de ochtend heel anders dan ik mij voorgesteld had. Af en toe krijg ik daar een chaotisch gevoel van (waar zijn we in godsnaam mee bezig???) Maar het maakt het ook ontzettend leuk.
Ik wilde de aandacht van de kinderen richten op de dingen die ze verzameld hebben maar ze gaan nog zo op in het ontdekken van het materiaal en de ruimte dat ze daar gewoon geen tijd voor lijken te hebben. En de concentratie waarmee de meeste kinderen de hele ochtend bezig zijn is ook gewoon prachtig om te zien. Elma merkte op dat je goed de verschillende talenten van de kinderen kunt zien. De een doet alles bewegend, de ander zoekt vriendjes en vriendinnetjes, de een probeert en onderzoekt, de ander kijkt vanuit een hoekje toe. En ik vind het opvallend hoe bijna alle kinderen ervan lijken te genieten.
Het verhaal van Julia, die eerst een lichtgroen stukje papier had wat veranderde in een donkergroen balletje doordat ze het met spuug had verfrommeld, is misschien wel een aanknopingspunt. De vraag wordt dan meer of je dingen kunt veranderen in iets anders en hoe dat dan gaat. We zouden het vormen van een verzameling dan verder los laten. .........?
Woensdag willen we dezelfde dingen doen als de afgelopen keer maar de kinderen nu vragen om op de verschillende plekken dingetjes uit hun doosje te leggen in een bepaalde kleur (rood op de lichtbak, wit op de spiegels, blauw op het grote vel papier en naturel bij het ijzerdraad).
hanneke
krijt en schuimwolken
10 september 2007
