Observatie

Lars laat aan de groep nog een keer zijn geluiden met de paal van het speellokaal horen. Daarna proberen we de ritmestokjes uit; de kinderen spelen geconcentreerd na wat Petra voordoet. Hierna mogen ze ombeurten zelf iets verzinnen.

We praten weer over 'wanneer is geluid muziek'.
Inki schrijft alles wat de kinderen zeggen op een groot vel papier. "Als je het samen doet, als je in de maat doet". En waarmee kan je de muziek maken? "Met je stem, je lijf, je rammelinstrument, met de stokjes"

Nu gaan de kinderen zelf aan de slag, in groepjes van vier. Ze overleggen, verdelen de rollen en de taken, proberen dingen uit.

Aan het eind wordt alles aan elkaar gepresenteerd. Prachtig om te zien dat alle groepjes iets heel verschillends hebben gemaakt.
Een groepje heeft een duidelijke rolverdeling: Pepijn dirigeert, Rens drumt, Nils zingt en Britt danst!
Anderen hebben gekozen voor één duidelijk ritme, dat op verschillende instrumenten wordt uitgevoerd.
Ook gesprekjes en zang zijn nu vanzelfsprekend onderdeel geworden.

Het groepje van Milo, Wesley, Rob en Perline heeft wat moeite om op gang te komen. Petra zit erbij en stelt vragen. Bijvoorbeeld: hoe begint het?
Rob: ‘OK. ik zeg start en dan begint het’ Petra schrijft het op: 1. Rob: START. Dit schept meer duidelijkheid en brengt de kinderen op nieuwe ideeën.
Milo: ‘dan ga ik dit doen’ (hij schudt met zijn blik).
Petra: ‘en wat doen de anderen dan?’
‘Meedoen’, zegt Milo beslist. Hij schudt zijn blik in een duidelijk ritme, en de anderen volgen hem precies.
‘En dan ben ik’, zegt Wesley.
‘Moet iedereen ook met jou meedoen?’, vraagt Petra.
‘nee, alleen Milo’
‘ja, een gesprekje’, zegt Milo enthousiast. Ze doen hun gesprekje, en daarna doen Rob en Perline ook een gesprekje.
 ‘En hoe eindigt het dan?’ vraagt Petra.
‘Ja, dan doen we die stokjes’ zegt Milo. ‘Die leggen we dan in het begin al klaar’. Even is er onenigheid over het ritme van de stokjes; Wesley en Milo willen allebei iets anders. Maar dan vinden ze de oplossing: allebei de ritmes achter elkaar. Ze doen het een paar keer, het lukt. En Wesley zegt: ‘ik tel af’