Veel kinderen willen droevige verhalen vertellen. Chris mist zijn overgrootoom uit Duitsland, die in de Tweede Wereld Oorlog is overleden.
Luuk: 'hoe kan dat nou, toen was jij toch nog een baby?'
Rayan vertelt over zijn overleden tante en haar man. Kan je dat ook zingen, Rayan? Rayan schudt zijn hoofd. "Ik wel" zegt Lucas meteen, en hij zingt "Rayan z'n tante, was overleden, en haar man ook." Iedereen zingt mee, heel serieus. Nicoline speelt mee op haar viool.
Daarna zingt Rayan voor de overleden oom van Sainson. Veel kinderen willen en durven te zingen, vaak niet hun eigen verhaal, maar wel dat van iemand anders. Er zijn veel mooie droevige melodieën, en de cello kan ook heel mooi droevig spelen.
Er is tijd om de instrumenten te onderzoeken. Waarom komt er eigenlijk geluid uit een viool?
Sainson: "Omdat hij hol is".
En hoe lang duurt het om een viool te bouwen?
Viggo: "75 seconden!"
Anderen roepen: "een uur," "twintig minuten".
Het antwoord van Atie "4 tot 6 maanden' wordt met ongeloof ontvangen.
Nicoline speelt haar naam op haar viool, ze zingt het eerst "Nicolien van Santen" heel vrolijk, en speelt het dan. Atie speelt ook Nicoline's naam, en dan haar eigen naam op haar cello, een beetje droevig met een glijertje erin. Dan gaan de viool en de cello met elkaar in gesprek. Heel duidelijk horen de kinderen het als de namen in dat gesprekje terugkeren.
"Op een gegeven moment waren jullie boos."
Wie van jullie durft zo'n gesprek met ons te houden? Met jullie zelfgemaakte instrumenten?
Veel kinderen willen. Maybritt met Nicolien. Niels met Nicolien. Dan met z'n zessen tegelijk.
Nu gaan we de kring rond en mag iedereen om de beurt wat 'vertellen' met zijn zelfgemaakte instrument.
Elk kind maakt een geluid en maakt duidelijk wanneer de volgende aan de beurt is door zich naar het volgende kind te draaien en hem aan te kijken.