Er hangt een aantal tekeningen aan de muur in het muziekatelier.
Debby vraagt aan Tristan wat hij had getekend.
Tristan: “Een hard geluid. Ik had zacht en hard.”
Nicoline speelt heel hard. Tristan schrikt zich te pletter, dit had hij duidelijk niet verwacht!
Tristan: “Nee, het moet zacht.”
Bo vertelt over monsters en hij keurt Nicoline's interpratatie van zijn tekening goed.
Dan kijken we naar de tekening van Melinde, die vorige week bleef volhouden dat ze niets hoorde toen we in gedachten naar huis gingen.
Debby: “Deze tekeining is van Melinde. Wat ik interessant vond, Melinde, is dat je zei dat je niets hoorde, maar je hebt wel wat getekend. Wat is dit dan?”
Don: “De wind.”
Melinde: “Een soort van massage. “
Nicoline interpreteert de tekening op haar viool.
Melinde: “Nee. Het klinkt naar de zee. Het lijkt hierop (ze wijst naar de ruisplaat).”
Melinde en Debby laten samen het geluid van de ruisplaat horen.
Het samen kijken naar de tekeningen is een leuke activiteit. De kinderen weten precies wat ze hebben getekend, maar soms is het moeilijk onder woorden te brengen. Tristan wil iets aanwijzen, daarom dirigeert juf Marjanne hem naar zijn tekeningen. Vanaf dat moment gaat elk kind waarvan de tekening wordt besproken naar voren, om bij zijn of haar tekening te staan. Dat maakt het wel extra spannend voor de kinderen, de drempel ligt duidelijk hoger, dan wanneer ze gewoon in de kring waren blijven zitten.
Het is heel mooi om te zien dat ze allemaal een duidelijk idee hebben het geluid bij hun tekeningen. Als Nicoline een ander soort geluid speelt zeggen ze heel makkelijk: 'Nee, zo klinkt het niet.'
Zelf de geluidjes namaken is nog een grote stap.