Observatie
Een paar kinderen lopen naar buiten om witte dingetjes te zoeken. Dat willen alle kinderen wel. En er worden ook heel veel stukken hout gevonden. Onder het hout blijken kleine beestjes te leven: pissebedden en naaktslakken.
Savannah en Britt hebben een grote dikke stronk het atelier binnen gebracht. Ze gaan meteen aan de gang met ijzerdraad, tape, aluminiumfolie en kleine stukjes hout.
Britt stelt een paar keer voor om hem straks weer naar buiten te brengen. 'Nee' zegt Savannah. 'Maar als we hem naar buiten doen dan zien de kleine beestjes hem en dan is het een echt beestjespaleis!'
Britt probeert een plankje vast te timmeren waar ze ook een wollen draad aan heeft bevestigd. Ik help haar maar het plankje splijt door midden. 'Misschien kun je de andere helft aan het touwtje vast maken?' 'Nee zegt ze 'want dan hebben de beestjes geen klimtouw meer.'
Later zie ik haar toch het plankje aan het touw vast maken.
hanneke
Matthijs is bezig met een grote rol karton en een een stokje. Als ik vraag wat hij aan het maken is, vertelt hij; 'dit is een kraan, want hier maken ze een echte stad mee'.
Linda
Tijdens het werk hebben Thorsten en Rowan een discusie over het papier tape en wat daar nou de naam van is.
"Het heet tape" zegt Rowan. "Nee", zegt Thorsten "het is plakband want het plakt."
"Nee, het is tape," "Nee, plakband!" Dit gaat zo, al werkend, een tijdje door. Op een gegeven ogenblik kijken ze mij vragend aan. Ik leg uit dat je het plakband kan noemen omdat het plakt maar dat het eigenlijk tape heet.
"Ja, zegt Rowan, Dat weet ik, want ik zit op bouwles!"
Ilse probeert een kastanje vast te timmeren. Dat lukt niet zo goed maar er komt wel een gat in. "Kijk, er zit een gat in!" Ze kijkt in de kastanje en ziet dat er wat in zit. Ze probeert er nog een paar gaten in te timmeren. Zo kan ze beter zien wat het is. Vol trots laat ze het aan iedereen zien:"Kijk eens wat er in zit"
Het timmeren zelf is nu even vergeten.
Elma
Reflectie
Hout heeft nog steeds een grote aantrekkingskracht. Het werkstuk wordt steeds uitgebreider. Sommige kinderen zijn er tijden mee bezig.
Tijdens ons nagesprek vroegen we ons af wanneer iets nu als "klaar" bestempeld gaat worden. Hanneke heeft zoiets van: we laten het gewoon aan de kinderen over. Ze vindt net als Linda dat je als kunstenaar soms wel eens te gauw kunt zeggen dat iets af is omdat je bang bent dat je, door er meer aan te doen, het gaat verknoeien. Dit werkstuk is een echt toeval stuk. We hebben er niets aan gepland, alleen de materialen er bij gelegd. Zoals vandaag de boomtakken van buiten er onverwacht bij kwamen, geeft het aan de kinderen weer een nieuw impuls.
vers gejut hout
19 september 2007
