Observatie
Na een inleidend gesprek over vulkanen dat we voeren naar aanleiding van foto's van verschillende vulkanen gaan de kinderen individueel aan het werk met houtkool op papier. Als de tekeningen klaar zijn vragen we de kinderen om hun tekeningen uit te knippen zodat ze samen een grote tekening kunnen maken op één vel papier. Vervolgens schilderen de kinderen op het gemeenschappelijke vel.Nadim heeft een vulkaan getekend: een gezicht zo groot als het vel papier, met ogen en een mond. De haren tekent hij stevig met houtskool zwart. Het is een boze vulkaan.Nadat hij de vorm heeft uitgeknipt smeert hij lijm op de achterkant om hem op te plakken. Dan vouwt hij de tekening dubbel, en nog een keer dubbel en nog een keer dubbel. Nadim: ”Ik ga een boek maken.” “Mijn vulkaan slaapt.” Adelijn: “Slaap jij ook opgevouwen?” N.: “Nee.”Nadim vouwt zijn tekening weer uit en plakt hem op.Adelijn: “Waar moet je vulkaan komen?” (op het grote vel papier)Nadim: “In het midden moet hij komen!”De kinderen plakken hun tekeningen naast elkaar.
Reflectie
We hebben de kinderen een stuk behangrol gegeven. Alle tekeningen pasten daar naast elkaar op. Als we het stuk kleiner hadden gemaakt had het de kinderen gedwongen tot overleg en zoeken naar creatieve oplossingen. Een andere mogelijkheid zou zijn het vel niet lang en smal, maar vierkant te maken. Dat dwingt ook tot andere keuzes. Nu werkten ze individueel naast elkaar.
In het team hebben we gesproken over orde en rust. Het is een punt dat we tegenkomen.Mirjam heeft de kinderen van te voren opdracht gegeven hun vinger op te steken als ze iets willen zeggen. Dat werkte een tijdje prima. Zakaria keerde zich af. Samen - Mirjam heeft dit overlegd met de anderen - heeft de groep gewacht tot hij zich weer had omgedraaid. Orde en rust scheppen kost tijd. Het is een belangrijk om op een respectvolle manier met elkaar om te gaan, en dat kan qua tijd ten koste gaan van de leuke dingen die je wilde doen.We hebben het over 'regels stellen'. Werkt dat bevorderend voor rust, of is het een uitdaging voor de kinderen om autoriteit aan te tasten en grenzen te verkennen? Yvonne meldt dat zij soms 'gewoon genoeg gehad heeft' en een kind apart zet om af te koelen. Het atelier is een andere plek dan de klas en tijdens het project doen we dinegn die normaal niet mogen. Je mag vies worden en werken op de grond, veel samenwerken, zelf dingen vinden, vragen beantwoorden en met materialen werken die er normaal niet zijn. De kinderen gaan daardoor los.Yvonne zegt dat de kinderen gevoelig zijn, zich onzeker voelenen behoefte hebben aan veiligheid. Thuissituaties zijn soms verbrokkeld. Onze aanwezigheid vinden ze spannend, opwindend en nieuw. Dat brengt per definitie onrust met zich mee. Geerly merkt op dat zes weken zo kort zijn, jij en de kinderen kennen elkaar niet en dat is eigenlijk de basis om ontspannen samen te werken. Adelijn merkt op dat deze projectmatige opzet in die zin totaal verschilt van hetgeen ze in Reggio Emilia doen. Geerly benoemt de bij ons (A, G, M) aanwezige onervarenheid; omgang met de kinderen, organiseren van de 'lessen' - klaarzetten van materiaal en structureren van de ochtend.
aan het werk
18 september 2007
